Wat publiek met een ocmw-raad doet!

Drie jaar al zit ik intussen in de Ninoofse OCMW-raad en het moet gezegd: het is er goed toeven. De sfeer is gemoedelijk. Er wordt naar elkaar geluisterd en soms worden er zelfs mensen overtuigd. Het is overdreven om te zeggen dat er geen grens is tussen meerderheid en oppositie maar er wordt wel samen gezocht naar de beste oplossingen voor het OCMW. Af en toe geeft de oppositie natuurlijk (terechte) kritiek op de beslissingen van de meerderheid maar die verbale discussie’s blijven al bij al vrij braaf en worden nadien bijna altijd verdronken in een mengsel van schuimwijn en hapjes. Inderdaad, na bijna elke raad is er wel een traktatie van één van de raadsleden voor een verjaardag, een geboorte, een honderste raadszitting als voorzitter, een afscheid, een verwelkoming,….

Maar dan plotsklaps komen 50 personeelsleden de raad bijwonen. Ondanks het feit dat de zittingen van de OCMW-raad openbaar zijn, gebeurt het eigenlijk nooit dat er publiek is. Op de drie jaar dat ik in de OCMW-raad zit, welgeteld één keer: gisteren. En de gevolgen waren wel heel merkbaar:

Renaat Raes van het Vlaams Belang verwees naar een voorstel dat hij zogezegd deed, maar in werkelijkheid ging het om een meerderheidspunt waar hij toen tegen stemde. Hij vergat er echter wel bij te zeggen dat zijn twee fractieleden het standpunt van de meerderheid wel deelden.

De voorzitter die vrij plechtig de vergadering officieel opende.

De Vlaams Belanger die de kant van de vakbonden kiest en even vergat dat zijn partij eigenlijk tegen de vakbonden is en hen rechtspersoonlijkheid wil geven om zo het stakingsrecht de facto af te schaffen.

Ik die veel zenuwachtiger was dan anders.

De immer minzame voorzitter die dreigde om iemand uit de zaal te laten evacueren door de politie.

Zo’n publiek brengt dus wel sfeer. Ze mogen nog komen!