|
|||||
|
n.a.v. Werelddag Verzet tegen Armoede
Zet je schrap, plant je hielen in onze rijke aarde en luister met gans je vlezig lichaam naar mijn wrang en scherp verhaal dat in al zijn woorden schaamte braakt. En zie en ruik en voel en hoor tot in de kluizen van je kleinste vezels hoe wij lees verder . . . → Read More: Armoede, een onrecht Lang geleden dat ik nog eens een gedicht postte. Daarom hier een pareltje van Herman de Coninck waarin ik door de laatste aflevering van ‘Man bijt hond’ werd herinnerd. Nog een geluk dat Zoals met de gek uit het grapje die zich voortdurend met een hamer op het hoofd sloeg, en naar de reden gevraagd, lees verder . . . → Read More: Nog een geluk dat Een pareltje van Marc Tritsmans uit zijn bundel ‘Studie van de schaduw’ en winnaar van de Herman de Coninckprijs voor het beste gedicht 2011. Uitgesproken praat met mij en doe dat honderduit, vertel me zwijgend waarover een leven gaat hoeveel tederheid er nodig is en adem gulzig tot het eind spreek dit lichaam zonder een spoor lees verder . . . → Read More: Uitgesproken Vooraan in mijn tuin vertellen rozen een helderrode mening waar ik achter sta. Te kijken. Ik geloof in socialisme zoals de natuur ons dat leert, wie zei dat ook weer: lucht en zon zijn van iedereen. De gelijkheid van er is voor allemaal evenveel regen, groeien jullie maar, planten. En de prachtige ongelijkheid die dat lees verder . . . → Read More: Mening Sinds 2004 hebben we in Ninove een stadsdichter. Je kan er wat lacherig over doen, maar eigenlijk is dit idee van Rozemie Steyaert, toenmalig Groen!-gemeenteraadslid echt wel goed. Het brengt poëzie wat dichter bij de mensen, laat Cultuur met de grote C in contact komen met de werkelijkheid en versterkt tegelijk de band tussen de lees verder . . . → Read More: Ninove, een ode Als je je nukkig ingraaft onder de dekens, wil je eigenlijk zeggen: kom bij me liggen. Als je de deur achter je dichtslaat en wegrent, wil je eigenlijk zeggen: kom me toch achterna. En als je zegt: ‘ik hou van je’ bedoel je: ‘hou je van mij?’ Zie je nou wel dat poëzie nodig is, lees verder . . . → Read More: Poëzie Van een oud-studiegenote: Dagboek Het is bijna 1989 De namaakkachel gloeit Lichtjes reflecteren in de hangende aluminium huisjes En mijn ooms zijn dronken Voor mij ligt mijn nieuwe rijkdom stilte te prediken Om me heen wordt met luid plezier papier gescheurd De geur van nakend dessert sluipt de kamer binnen En ik weet dat ik lees verder . . . → Read More: Dagboek Hij had gehoopt dat het zonder herfst kon. Ineens sneeuw. De ascese van wit. De precisie van kou. Minder moet zorgen voor betekenis, meer moet ervan genezen – en dat het dan gedaan was. Niet dit maanden- lange afhaken van laatste blaren, uitsorteren van rommel, zó eindeloos uitpakken met gemis dat je de blaren terug lees verder . . . → Read More: Hij had gehoopt… |
|||||
print
